ناگفتــــــــــہ هاے امشبمــــــــــ

شب شد و باز حسے آشنا سراغم مے آید.
مڹ مانده امـــــ و یڪ دنیا سواڸ بے جواب.
لحظہ هاے دوریـــــٺ بہ تاریخ دلم طولانے شده است شاید بہ زماڹ ساعت دیوارے اتاقت بہ چشم نیایـــــد
اما وقتے گلویت را بغضے بفشارد و چشمانٺ را گـــــرم ڪند حسے ڪہ دردے شده است بے درمـــــاڹ.

آنوقتـــــ است ڪہ گذر از ثانیــــــــــہ بہ ثانیــــــــــہ لحظہ ها طعـم دردے را میچشے ڪہ تنہا دلـــــٺ را نشانـــــہ رفتہ.
ڪاش مانعے براے ایڹ احساس سرڪش بود ڪہ همچو اسبے رام نشده در دڸ ڪوهستانے ڪہ آزادیش را یافتہ نمے داند بہ ڪدام سمـــــٺ برود و بے هدف و بے منطق فقط مے تازد.

خود را گوڸ میزنـــــم ڪہ تنہا درد تو نیست او نیـــــز همــــــــــدرد است براے قلـــــب زخمیـــــت
زمزمہ میڪنم تمام حـــــرف هاے ناگفتـــــہ ام را زیر لـــــب ،افسوس از حصار زمزمہ اے زیر لــــــــب خارج نمیشـــــود
دلـــــم مے خواست آزادش ڪنم ، فریادش ڪنم و برسانمـــــش بہ گوش عالمـــــے

اما حیـــــف نہ مڹ تواڹ آزاد ڪـــــردنش را دارم نہ عالمـــــے خفتـــــہ گوش شنیدڹ آڹ را
بماڹ و در همــــــــــاڹ ناگفتــــــــــہ هاے خویش خاڪ شو ڪہ هیچ ڪـــــس براے شنیدنت شنوا نیســـــت
تـــــورا محڪـــــوم ڪرده ام بہ تنہایے خـــــودت اے دڸ ساده محصـــــور

✍ ســـــاســـــاڹ بایستــــــــــہ
∝ڪلبہ دڸ نوشتہ هاے تنہاییـــــم ∝
۱۱ بهمــــــــــڹ ۱۳۹۴
⌛۲:۳۶ بامـــــداد